İyi bir şey söylersen, ağlamaya başlarım

     Güzel, iyi  sözler duymak isteriz. İsteriz de, olmaz her zaman. Öylesine söylenenleri anlarız. Şöyle içten, gerçek olanları bekleriz.  Bekleriz de bekleriz.  İçimiz çürüyene kadar.  Garip hayat. Yoksa gariplik bizden dolayı mı?
Çeşit, çeşit, acayip olanlarız. Kestiremiyoruz hiç birimizin bakış açısını, istikametini.  Nereden biliriz ki kimin ne olduğu? Kavun muyuz? Kör uçuşu bizimkisi. Elleye dokuna yol buluruz.  Zor zaman.  Aslında, her zaman.  Ne diyebilirim, hepsi sadece hayat.
Canımız acısa suçlusunu ararız; hii, kesinlikle kendimiz değiliz.  Hata yapsak, biz değiliz.  Başarısızlık, eksik olandan dolayı,  başarı ise  hak ettiğimiz...  Hadi oradan!  Boş laf. Kime göre, neye göre başarılı veya başarısız oluruz? Çirkeflik müessesi de var, ha. Kimse duymasın, alttan destek verenler var.
Hayat ilk nefesle başlar, geriye kalanlar: şartlar, lokasyon, fırsatlar. 
İşte bu kadar.
Bu kadar mı?..

eylül