Gerçekten, hayat bu mu?

Bakıyorum, tekrar bakıyorum ve her şey gözlerimin buğusunda kayboluyor. Nahoş bir duygunun rahatsızlığı ile yüzleşmeden  kaçış teşebbüsündeyim.  Başarısız olduğum bir olay.  Tecrübe denir buna. Kaçacak bir yer yok. 
Her şeyin bir yanılsama olduğu hissine kapılıyorum. Sıkça olan bir durum. Sonra, seni hissedip dokunduğum  gerçekliğiyle rahatlıyorum.  İnanılmaz bir duygu. Bazen, o duygudan yoksun olanlar düşer aklıma, dehşete kapılıyorum. Büyük bir yalnızlık olmalı. Üstelik,  farkındalıksız. Düşünmek istemiyorum bile, ürperiyorum. Bunları geçip, gerçekten derinden, içten içe sarsılıyorum: hayat bu mu?..
Yazılmamışların yazılmış gibi kabullenmek. Kader deyip, kaderini kabullenip yüklenmek. Yaşamayı sadece nefeslenmek olarak tüketmek. Hayat bu mu?..
İsyan içerimde o kadar çok ki, bastıramam diye korkuyorum...

eylül