Hayatın ortasında

Şaşırıp kalıyorum; bu kocaman gezegenin karmaşasına, doğa'nın mucizesine, kaderlerin keşismesine, gecikmiş de olsa gelen adalete.  Vazgeçtim mi ne?..
İsyan etmekten, sorgulamaktan hayatı, vazgeçtim mi?  Yoksa beni şaşırtmasına alıştım mı?..  İçimdeki insan acı çekiyor,  işkence ediliyor ruhuma, Aşk  olmasa ben yok olurdum...  
Ateşlerin ortasında kalmış gibi, yangınlarda insan halim, yeryüzündeki cehennemi geçiyorum.  Sızlıyor gözçukurlarım, kalbim ağlıyor, Aşk olmasa bir an   durmam burda, gitmelerimi haykırıyorum.  Birden, leylakların zarif çağlayaşı köz yarası avuçlarıma merhem olur,  lalezar ise sarhoşluğum.  Şaşırır kalırım, neşe ile keder arasında, tam da hayatın ortasında...
İyi ki varsın  Aşk...